Ryszard Szczęsny bohatersko walczył do końca…

Posted on 4 grudnia 20225 grudnia 2022 by Obóz Wszechpolski

Ryszard Szczęsny działacz narodowy, dziennikarz, organizator, pochodził z Częstochowy, gdzie urodził się w 1913 r. w rodzinie rzemieślniczej. Od dzieciństwa stykał się z ludnością robotniczą, poznał ją i będzie później zdobywać zaufanie – włókniarzy, metalowców… W Częstochowie spędził dziecięce lata i stąd pochodziła jego żona Wanda Przygodzka. Niezwykle wrażliwy na krzywdę i nędzę ludzką. Pierwsze kroki stawiał na terenie akademickim. Student prawa Uniwersytetu Warszawskiego a później Poznańskiego, wieloletni członek zarządu i wiceprezes Młodzieży Wszechpolskiej, prezes Bratniej Pomocy Uniwersytetu Poznańskiego. Na wiecach akademickich czy zebraniach robotniczych był płomiennym, porywającym mówcą. Miał wesołe usposobienie, a jego prawość przyciągała ludzi do Obozu Narodowego.

Pracę polityczną rozpoczął w Częstochowie jako działacz Stronnictwa Narodowego. Jest kierownikiem organizacyjnym Zarządu Okręgu SN w Częstochowie. Podjął się też działalności w Zjednoczeniu Zawodowym „Praca Polska” w Łodzi i w Częstochowie. Był jednym z redaktorów „Gazety Narodowej”, a przede wszystkim „Orędownika” wydawanego przez koncern „Kuriera Poznańskiego” Mariana Seydy w Poznaniu. Szczęsny to nie tylko wspaniały mówca, ale i pisarz.

W końcu 1937 r. przyjechał do Poznania prezes Zarządu Głównego SN, Kazimierz Kowalski. Wizyta miała na celu spotkanie się ze studentami U.P., Szczęsnym i Janem Barańskim. Podczas spotkania, prezes Kowalski wręczył Szczęsnemu i Barańskiemu pisma ZG SN, mianującego pierwszego kierownikiem propagandy ZG SN, z kolei Barańskiego kierownikiem organizacyjnym SN na miasto Warszawę. Kowalski oświadczył, że po wyjeździe do Poznania wyżej wymienionych, odbudowana organizacja SN po rozłamie z 1934 r. zaczyna znów podupadać. Kowalski uważał, że przyjazd obu działaczy do Warszawy pozwoli na dalszą rozbudowę SN w stolicy. Szczęsny i Barański przyjęli z zadowoleniem nominacje i wrócili do Warszawy, gdzie pracowali do wybuchu wojny we wrześniu 1939 r. Pierwszym zadaniem było odtworzenie i wzmocnienie zespołu organizacyjnego dla kół SN w stolicy. Dzieło zostało dokonane i SN odbudowało swoją sieć organizacyjną w Warszawie. Kół SN w Warszawie było około dwudziestu. Jedne liczyły dziesiątki członków, drugie setki, a były też takie koła, które miały ponad tysiąc osób. Pokazem siły SN w stolicy, był iście królewski pogrzeb Romana Dmowskiego 7 stycznia 1939 r.

Ciężkie i ofiarne było życie Ryszarda Szczęsnego. Za działalność narodową pozbawiono go stopnia wojskowego. Nie dla zysku, nie dla siebie pracował. Rewizje, aresztowania, rozprawy sądowe były chlebem powszednim. Blisko dwa lata spędził w więzieniach sanacyjnych Częstochowy, Łodzi, Sieradza, Warszawy. Wybuchła wojna 1 września 1939 r. Dotąd walczył słowem, teraz chwycił za karabin i na ochotnika wziął udział w obronie Warszawy przed germańskim najeźdźcą, i tam został ciężko ranny.

Leżał w zatłoczonym szpitalu, razem z innymi obrońcami Ojczyzny. Po wyjściu ze szpitala początkowo należał do Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej. Kategorycznie odrzucał porozumienie z organizacjami sanacyjnymi. Na wiosnę 1940, powrócił do Stronnictwa Narodowego i znalazł się w Narodowej Organizacji Wojskowej. Został członkiem wydziału propagandy przy Komendzie Głównej NOW. Wszedł do zespołu redakcyjnego „Walki”, organu konspiracyjnego SN, którego redaktorem naczelnym był Stanisław Piasecki.

Równocześnie Szczęsny był kierownikiem technicznym drukarni „Walki”. Zaliczał się do czołowych działaczy SN. „Walka” stała na niezwykle wysokim poziomie. Tu śmierć zaczęła się o niego ocierać, aż nadeszła tragiczna godzina na współorganizatora „Walki”, człowieka niecodziennego, który pokazał i pokaże, jak za ideę płaci się krwią. Dnia 4 grudnia 1940 r. Niemcy odkryli drukarnię, mieszczącą się w Warszawie przy ul. Okrężnej 10 i otoczyli ją. Obecni w lokalu — było ich sześcioro — podjęli nierówną walkę. W drukarni znajdowali się: Szczęsny, jego żona Wanda, siostra Janina i trzech zecerów. Przez blisko pół godziny broniono się bohatersko, do ostatniego naboju, do ostatniego granatu. W międzyczasie, podczas walki z wrogiem, broniący się niszczyli urządzenia i rękopisy. Cztery osoby zginęły, a dwie ciężko ranne znalazły się w więzieniu – żona Wanda i jeden z zecerów. Żonie powiedziano na gestapo, że: „Mąż zginął jak bohater”.

W kilka tygodni później otrzymano od żony dokładną relację z przebiegu walki w drukarni. Wanda Szczęsna-Przygodzka zginęła wraz z matką w komorze gazowej w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück w 1943 r. Siostrę Wandy, Alinę rozstrzelano w Warszawie. W kilka dni po walce w drukarni otrzymano wiadomość, że na cmentarzu na Bródnie pochowano cztery trumny bez nazwisk, w jednym dole. Na polecenie władz organizacji, grupa na czele z Janem F. Dziżyńskim, zbadała trumny, w których znaleziono zwłoki Ryszarda Szczęsnego, jego siostry Janiny oraz ciała dwóch zecerów. Bohaterski Ryszard Szczęsny, wraz ze swoim zespołem, oddał życie za Wielką Narodową Polskę.

(Elegia o Ryszardzie Szczęsnym).

„Nie topił wojny w złotym winie Węgier,

Na rogatce Warszawy – bagnetem przywitał;

Żołnierski banał: front, dwie rany, szpital…

A potem słowa rozżarzony węgiel

Ciskał w Naród jak siew w glebę żyzną!

Wzrośnie w sercach gniewem, zakwitnie – Ojczyzną.

Trup bezimienny, rzucony jak w studnię

We wspólny grób na koszt miasta;

Z tej samej ziemi na Bródnie,

Grób Dmowskiego nad Wawel wyrasta.

I znowu na służbie jesteś, Ryszardzie,

Na honorowej warcie”.

Czołem Wielkiej Polsce!

9 sierpnia 2021 roku przypada 157. rocznica urodzin Romana Dmowskiego.
Z tej okazji Obóz Wszechpolski przedstawia życiorys Twórcy programu terytorialnego państwa polskiego — Romana Dmowskiego.
Roman Dmowski urodził się w Warszawie, dnia 9 sierpnia 1864 roku.
Po uzyskaniu matury w III. Gimnazjum wstąpił na wydział fizyczno-matematyczny Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1891 roku ze stopniem „kandydata nauk przyrodniczych”.
Już na ławie szkolnej, a później uniwersyteckiej, bierze żywy udział w organizacjach konspiracyjnych, wysuwając się niebawem na czoło, jako przywódca ruchu narodowego wśród młodzieży akademickiej. Widząc, że panowanie ideologii socjalistycznej wśród młodzieży pochodzi głównie stąd, że socjaliści imponują jej swoim czynem rewolucyjnym. Dmowski postanowił stworzyć czyn narodowy i w tym celu wystąpił z inicjatywą zorganizowania obchodu setnej rocznicy Konstytucji Trzeciego Maja. W dniu 3 maja 1891 r. młodzież zgromadziła się w ogrodzie Botanicznym i mimo interwencji policmajstra warszawskiego ruszyła parotysięcznym pochodem do katedry św. Jana. Na Placu Zamkowym została ona rozproszona przez Kozaków kubańskich.
Wkrótce potem Dmowski wyjechał do Paryża, gdzie przebywał przez osiem miesięcy, pracując naukowo i studiując życie polityczne Francji. W drodze powrotnej do kraju zatrzymał się Dmowski w Genewie, gdzie poznał się bliżej z Zygmuntem Balickim założycielem „Związku Młodzieży Polskiej”. W Genewie Dmowski ułożył wspólnie z Balickim szeroki program prac politycznych w kraju i plan reformy „Ligi Polskiej”.
W pierwszych dniach sierpnia 1892 roku Dmowski został aresztowany na stacji Granica, przewieziony do Warszawy i osadzony w Cytadeli, gdzie więziony przez pięć miesięcy. Po wypuszczeniu z Cytadeli Dmowski został skazany za zorganizowanie manifestacji trzeciomajowej na wydalenie z granic Królestwa Kongresowego na trzy lata i wysłany do Mitawy. W lutym 1895 r., z okazji przeniesienia z Mitawy do Kremieńczuga, zdołał Dmowski zbiec za granicę, przedostał się do zaboru austriackiego i osiadł we Lwowie.
W parę miesięcy potem rozpoczął Dmowski wydawanie „Przeglądu Wszechpolskiego”, który odegrał doniosłą rolę w życiu polskiego obozu narodowego. Główną treść „Przeglądu” stanowiły artykuły Dmowskiego i Popławskiego, ujmujące całość zagadnienia polskiego w sposób zupełnie nowy, oparty na zasadzie niepodzielności sprawy polskiej oraz realnego dążenia do odbudowania państwa. „Przegląd Wszechpolski” stał się niebawem głównym laboratorium współczesnej myśli politycznej polskiej i ideologii narodowej. Na jego łamach ukazały się „Myśli nowoczesnego Polaka” później zaś Program Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. „Przegląd Wszechpolski” był ściśle związany z życiem i działalnością Ligii Narodowej, która stanowiła wówczas główny trzon akcji politycznej w kraju.
Liga Narodowa powstała z Ligi Polskiej, założonej i kierowanej przez koła emigranckie. Dmowski traktował Ligę Polską bardzo krytycznie. Zarzucał jej, że chociaż postawiła na czele swych dążeń – odbudowania państwa, to jednakowoż nie wiele robi, aby ten cel osiągnąć. W roku 1893. powziął On, wespół z Popławskim, myśl zasadniczej reorganizacji Ligi i doprowadził do jej rozwiązania oraz założenia Ligi Narodowej. Nowa organizacja natychmiast przystąpiła do energicznej pracy we wszystkich trzech zaborach i niebawem stała się najpoważniejszą organizacją polityczną w kraju.
W roku 1904. wybuchła wojna rosyjsko-japońska. Klęski Rosji na Dalekim Wschodzie odsłoniły kryzys wewnętrzny państwa carów i obudziły w Polsce nadzieje na rychłe zmiany stosunków politycznych. Józef Piłsudski wyjechał do Japonii, celem szukania poparcia dla zamierzonego przez jego przyjaciół politycznych powstania polskiego. Dmowski również udał się do Japonii, gdzie przeciwdziałał tym planom, wychodząc z założenia, że wybuch powstania nic prócz klęski krajowi nie przyniesie. W roku 1905. rozpoczęła się rewolucja w Rosji. Dmowski zamknął „Przegląd Wszechpolski”, wrócił do Warszawy i stanął na czele narodowej akcji politycznej w zaborze rosyjskim. Przeciwstawił się On energicznie robocie rewolucyjnej i nie dopuścił do tego, aby „Kongresówka” stała się jedną z „prowincji” rewolucji rosyjskiej i utonęła w anarchii, która zaczęła się szerzyć w Rosji.
Dmowski zazdrośnie strzegł niezależności politycznej polskiej, czuwał, aby rządziła się ona jedynie interesem narodu polskiego, aby była samodzielną i przygotowaną do czekającego ją zadania odbudowania państwa. W Dumie, gdzie był prezesem Koła Polskiego, używał trybuny parlamentarnej do wystąpień, mających na celu postawienie sprawy polskiej w skali europejskiej, nie wierzył w autonomię Królestwa i coraz bardziej liczył na nowy układ stosunków, który musiał doprowadzić do starcia z Niemcami i wypłynięcie sprawy polskiej, jako zagadnienia międzynarodowego.
W roku 1908. ogłosił Dmowski książkę „Niemcy, Rosja i kwestia Polska”, w której wykazał, czym jest dla Niemiec zagadnienie polskie i nakreślił drogi, jakimi należy postępować, aby doprowadzić do rozwiązania ich w duchu polskim.
Równocześnie z pracami nad przygotowaniem myśli politycznej polskiej do czekających ją zadań w spodziewanej wojnie światowej, Dmowski zajął się zagadnieniem żydowskim. Stał On na stanowisku, że kwestia ta posiada dla przyszłości narodu naszego olbrzymie znaczenie i rozpoczął zdecydowaną walkę z zalewem żydowskim. W roku 1912. został proklamowany przez Niego bojkot żydowski, który stał się punktem wyjścia do szerokich prac, mających na celu odżydzenie naszego życia gospodarczego, społecznego, kulturalnego i politycznego.
Gdy wybuchła wojna światowa w roku 1914., Dmowski poświęcił się w zupełności pracy dyplomatycznej na rzecz odbudowania państwa polskiego. Wychodząc z założenia, że głównym wrogiem Polski są Niemcy i że tylko klęska państw centralnych umożliwi powstanie zjednoczonej i niepodległej Polski, Dmowski opowiedział się bez zastrzeżeń po stronie koalicji antyniemieckiej, mimo udziału w niej Rosji. Starał się On – w miarę możności – przyczynić się do utrzymania jej w drodze przeciwników państw centralnych i nie dopuścić, przez nieoględną postawę społeczeństwa polskiego, do zawarcia przez nią pokoju odrębnego z Niemcami. Równocześnie nie dawał się wciągnąć w rozstrzygające rozmowy z rządem rosyjskim, które by już na początku wojny określały przyszłość polityczną Polski. Zwlekał z tym, rozumiał bowiem, że w miarę rozwoju wypadków pozycja Rosji w Europie będzie słabnąć, sprawa polska zaś coraz bardziej nabierać będzie charakteru zagadnienia międzynarodowego.
W końcu 1915 r. Dmowski wyjechał do Londynu. W lutym 1916 roku złożył On w ambasadzie rosyjskiej w Paryżu memoriał, motywujący konieczność uznania przez Rosję niepodległości Polski. Memoriał ten w odpisach został zakomunikowany rządom państw sprzymierzonych. W kilka miesięcy później opublikował On w języku angielskim rozprawę o „Zagadnienie Europy środkowej”, w której wystąpił przeciwko pojawiającym się na zachodzie tendencjom kończenia wojny przed decydującym zwycięstwem nad Niemcami. Rozprawa ta wywołała duże wrażenie w politycznych kołach angielskich i przyczyniła się bardzo znacznie do zrozumienia przez polityków brytyjskich istotnej roli Niemiec w Europie środkowej.
W sierpniu 1917 r. założony został w Paryżu Komitet Narodowy Polski. Dmowski został jego prezesem. Na skutek jego planowej i wytężonej akcji, komitet został kolejno uznany przez rządy francuski, angielski, włoski i amerykański, jako oficjalne przedstawicielstwo polityczne Polski, któremu podporządkowana została tworząca się na zachodzie armia polska. Sprawa polski stanęła na mocnym gruncie. Państwa sprzymierzone włączyły do przyszłych warunków pokoju niepodległości Polski, zjednoczonej i z dostępem do morza, uznając ją jednocześnie za swego sprzymierzeńca.
W roku 1918 Dmowski wyjechał do Ameryki. Tam wespół z Paderewskim prowadził dalszą akcję na rzecz odbudowania Polski. Na życzenie prezydenta Wilsona przedstawił rządowi Stanów Zjednoczonych żądania polskie, program terytorialny państwa polskiego oraz obszerne wyjaśnienie zasad swojej polityki. Tu zastał go koniec wojny.
Wróciwszy do Paryża, Dmowski został delegatem Polski na konferencję pokojową, biorąc całkowicie w swoje ręce obronę programu terytorialnego państwa polskiego, którego był twórcą.
Przed rozpoczęciem konferencji pokojowej – Dmowski żądał wysłania przez Gdańsk do Polski, znajdującej się we Francji, armii gen. Hallera. Żądaniu temu sprzeciwiła się kategorycznie Anglia, motywując swój opór obawą przed wywołaniem wojny polsko-niemieckiej. Również wiele trudności ze strony Anglii musiał pokonać Dmowski, kiedy chodziło o niedopuszczenie do interwencji mocarstw w walce z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej.
Terytorialny program Dmowskiego nie został w całości przyjęty przez konferencję pokojową. W traktacie wersalskim, który w imieniu Polski, Dmowski podpisał, postanowienia, dotyczące naszej granicy zachodniej znacznie odbiegają od żądań Dmowskiego. Niemniej jednak Jego zasadnicze dążenie zjednoczenia wszystkich zaborów, powrotu Śląska, i oparcia państwa polskiego o Bałtyk zostało osiągnięte. Polska zdobyła dostateczną podstawę terytorialną, do tego, aby nie tylko się ostać, ale dalszym wysiłkiem dźwignąć się do roli i stanowiska mocarstwa. Sprawa polska została rozwiązana i państwo polskie odbudowane.
Pod koniec roku 1919., Dmowski ciężko zaniemógł. Musiał opuścić Paryż i udać się na kurację do Algieru. Do kraju powrócił dopiero w roku 1920., przez długi jednak czas nie mógł jeszcze odzyskać nadszarpniętego wytężoną pracą zdrowia.
W roku 1920., podczas inwazji bolszewickiej Dmowski należał do Rady Obrony Państwa, w roku zaś 1923. przez czas krótki był ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Witosa.
Po przewrocie majowym, w roku 1926. Dmowski znowu wrócił do czynnego życia politycznego i założył Obóz Wielkiej Polski. Równocześnie opublikował szereg dzieł, w których sformował zasady polityki narodowej i dał świetną analizę świata powojennego. Jego działalność pisarska lat ostatnich stanowi niezmiernie ważny rozdział w historii rozwoju polskiej myśli politycznej i wspaniałe świadectwo potęgi jego umysłu. W zmienionych warunkach powojennych, w chaosie wikłających się nieustannie stosunków, w ogniu olbrzymich przemian, zachodzących w świecie naszej cywilizacji, potrafił On wskazać narodowi swojemu jasną i pewną drogę. Temu należy przypisać, że myśli Jego i wskazania, coraz bardziej stają się własnością powszechną.
Roman Dmowski należy do liczby największych postaci w naszych dziejach. Jego geniusz polityczny jest zjawiskiem tym bardziej zdumiewającym, że pojawił się w okresie największego zmierzchu naszej myśli politycznej.
Bóg, przygotowując wskrzeszenie Polski, posłał Jej męża, który okazał się na miarę potrzeb i nie tylko położył niespożyte zasługi w dziele odbudowania państwa, ale wytknął narodowi drogi dalszego jego rozwoju i rozkwitu.
Czołem Wielkiej Polsce!

9 sierpnia 2022 roku przypada 158. rocznica urodzin Romana Dmowskiego. Z tej okazji Obóz Wszechpolski przedstawia życiorys Twórcy programu terytorialnego państwa polskiego — Romana Dmowskiego.

Życiorys

Romana Dmowskiego

Roman Dmowski urodził się w Warszawie, dnia 9 sierpnia 1864 roku.

Po uzyskaniu matury w III. Gimnazjum wstąpił na wydział fizyczno-matematyczny Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1891 roku ze stopniem „kandydata nauk przyrodniczych”.

Już na ławie szkolnej, a później uniwersyteckiej, bierze żywy udział w organizacjach konspiracyjnych, wysuwając się niebawem na czoło, jako przywódca ruchu narodowego wśród młodzieży akademickiej. Widząc, że panowanie ideologii socjalistycznej wśród młodzieży pochodzi głównie stąd, że socjaliści imponują jej swoim czynem rewolucyjnym. Dmowski postanowił stworzyć czyn narodowy i w tym celu wystąpił z inicjatywą zorganizowania obchodu setnej rocznicy Konstytucji Trzeciego Maja. W dniu 3 maja 1891 r. młodzież zgromadziła się w ogrodzie Botanicznym i mimo interwencji policmajstra warszawskiego ruszyła parotysięcznym pochodem do katedry św. Jana. Na Placu Zamkowym została ona rozproszona przez Kozaków kubańskich.

Wkrótce potem Dmowski wyjechał do Paryża, gdzie przebywał przez osiem miesięcy, pracując naukowo i studiując życie polityczne Francji. W drodze powrotnej do kraju zatrzymał się Dmowski w Genewie, gdzie poznał się bliżej z Zygmuntem Balickim założycielem „Związku Młodzieży Polskiej”. W Genewie Dmowski ułożył wspólnie z Balickim szeroki program prac politycznych w kraju i plan reformy „Ligi Polskiej”.

W pierwszych dniach sierpnia 1892 roku Dmowski został aresztowany na stacji Granica, przewieziony do Warszawy i osadzony w Cytadeli, gdzie więziony przez pięć miesięcy. Po wypuszczeniu z Cytadeli Dmowski został skazany za zorganizowanie manifestacji trzeciomajowej na wydalenie z granic Królestwa Kongresowego na trzy lata i wysłany do Mitawy. W lutym 1895 r., z okazji przeniesienia z Mitawy do Kremieńczuga, zdołał Dmowski zbiec za granicę, przedostał się do zaboru austriackiego i osiadł we Lwowie.

W parę miesięcy potem rozpoczął Dmowski wydawanie „Przeglądu Wszechpolskiego”, który odegrał doniosłą rolę w życiu polskiego obozu narodowego. Główną treść „Przeglądu” stanowiły artykuły Dmowskiego i Popławskiego, ujmujące całość zagadnienia polskiego w sposób zupełnie nowy, oparty na zasadzie niepodzielności sprawy polskiej oraz realnego dążenia do odbudowania państwa. „Przegląd Wszechpolski” stał się niebawem głównym laboratorium współczesnej myśli politycznej polskiej i ideologii narodowej. Na jego łamach ukazały się „Myśli nowoczesnego Polaka” później zaś Program Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. „Przegląd Wszechpolski” był ściśle związany z życiem i działalnością Ligii Narodowej, która stanowiła wówczas główny trzon akcji politycznej w kraju.

Liga Narodowa powstała z Ligi Polskiej, założonej i kierowanej przez koła emigranckie. Dmowski traktował Ligę Polską bardzo krytycznie. Zarzucał jej, że chociaż postawiła na czele swych dążeń – odbudowania państwa, to jednakowoż nie wiele robi, aby ten cel osiągnąć. W roku 1893. powziął On, wespół z Popławskim, myśl zasadniczej reorganizacji Ligi i doprowadził do jej rozwiązania oraz założenia Ligi Narodowej. Nowa organizacja natychmiast przystąpiła do energicznej pracy we wszystkich trzech zaborach i niebawem stała się najpoważniejszą organizacją polityczną w kraju.

W roku 1904. wybuchła wojna rosyjsko-japońska. Klęski Rosji na Dalekim Wschodzie odsłoniły kryzys wewnętrzny państwa carów i obudziły w Polsce nadzieje na rychłe zmiany stosunków politycznych. Józef Piłsudski wyjechał do Japonii, celem szukania poparcia dla zamierzonego przez jego przyjaciół politycznych powstania polskiego. Dmowski również udał się do Japonii, gdzie przeciwdziałał tym planom, wychodząc z założenia, że wybuch powstania nic prócz klęski krajowi nie przyniesie. W roku 1905. rozpoczęła się rewolucja w Rosji. Dmowski zamknął „Przegląd Wszechpolski”, wrócił do Warszawy i stanął na czele narodowej akcji politycznej w zaborze rosyjskim. Przeciwstawił się On energicznie robocie rewolucyjnej i nie dopuścił do tego, aby „Kongresówka” stała się jedną z „prowincji” rewolucji rosyjskiej i utonęła w anarchii, która zaczęła się szerzyć w Rosji.

Dmowski zazdrośnie strzegł niezależności politycznej polskiej, czuwał, aby rządziła się ona jedynie interesem narodu polskiego, aby była samodzielną i przygotowaną do czekającego ją zadania odbudowania państwa. W Dumie, gdzie był prezesem Koła Polskiego, używał trybuny parlamentarnej do wystąpień, mających na celu postawienie sprawy polskiej w skali europejskiej, nie wierzył w autonomię Królestwa i coraz bardziej liczył na nowy układ stosunków, który musiał doprowadzić do starcia z Niemcami i wypłynięcie sprawy polskiej, jako zagadnienia międzynarodowego.

W roku 1908. ogłosił Dmowski książkę „Niemcy, Rosja i kwestia Polska”, w której wykazał, czym jest dla Niemiec zagadnienie polskie i nakreślił drogi, jakimi należy postępować, aby doprowadzić do rozwiązania ich w duchu polskim.

Równocześnie z pracami nad przygotowaniem myśli politycznej polskiej do czekających ją zadań w spodziewanej wojnie światowej, Dmowski zajął się zagadnieniem żydowskim. Stał On na stanowisku, że kwestia ta posiada dla przyszłości narodu naszego olbrzymie znaczenie i rozpoczął zdecydowaną walkę z zalewem żydowskim. W roku 1912. został proklamowany przez Niego bojkot żydowski, który stał się punktem wyjścia do szerokich prac, mających na celu odżydzenie naszego życia gospodarczego, społecznego, kulturalnego i politycznego.

Gdy wybuchła wojna światowa w roku 1914., Dmowski poświęcił się w zupełności pracy dyplomatycznej na rzecz odbudowania państwa polskiego. Wychodząc z założenia, że głównym wrogiem Polski są Niemcy i że tylko klęska państw centralnych umożliwi powstanie zjednoczonej i niepodległej Polski, Dmowski opowiedział się bez zastrzeżeń po stronie koalicji antyniemieckiej, mimo udziału w niej Rosji. Starał się On – w miarę możności – przyczynić się do utrzymania jej w drodze przeciwników państw centralnych i nie dopuścić, przez nieoględną postawę społeczeństwa polskiego, do zawarcia przez nią pokoju odrębnego z Niemcami. Równocześnie nie dawał się wciągnąć w rozstrzygające rozmowy z rządem rosyjskim, które by już na początku wojny określały przyszłość polityczną Polski. Zwlekał z tym, rozumiał bowiem, że w miarę rozwoju wypadków pozycja Rosji w Europie będzie słabnąć, sprawa polska zaś coraz bardziej nabierać będzie charakteru zagadnienia międzynarodowego.

W końcu 1915 r. Dmowski wyjechał do Londynu. W lutym 1916 roku złożył On w ambasadzie rosyjskiej w Paryżu memoriał, motywujący konieczność uznania przez Rosję niepodległości Polski. Memoriał ten w odpisach został zakomunikowany rządom państw sprzymierzonych. W kilka miesięcy później opublikował On w języku angielskim rozprawę o „Zagadnienie Europy środkowej”, w której wystąpił przeciwko pojawiającym się na zachodzie tendencjom kończenia wojny przed decydującym zwycięstwem nad Niemcami. Rozprawa ta wywołała duże wrażenie w politycznych kołach angielskich i przyczyniła się bardzo znacznie do zrozumienia przez polityków brytyjskich istotnej roli Niemiec w Europie środkowej.

W sierpniu 1917 r. założony został w Paryżu Komitet Narodowy Polski. Dmowski został jego prezesem. Na skutek jego planowej i wytężonej akcji, komitet został kolejno uznany przez rządy francuski, angielski, włoski i amerykański, jako oficjalne przedstawicielstwo polityczne Polski, któremu podporządkowana została tworząca się na zachodzie armia polska. Sprawa polski stanęła na mocnym gruncie. Państwa sprzymierzone włączyły do przyszłych warunków pokoju niepodległości Polski, zjednoczonej i z dostępem do morza, uznając ją jednocześnie za swego sprzymierzeńca.

W roku 1918 Dmowski wyjechał do Ameryki. Tam wespół z Paderewskim prowadził dalszą akcję na rzecz odbudowania Polski. Na życzenie prezydenta Wilsona przedstawił rządowi Stanów Zjednoczonych żądania polskie, program terytorialny państwa polskiego oraz obszerne wyjaśnienie zasad swojej polityki. Tu zastał go koniec wojny.

Wróciwszy do Paryża, Dmowski został delegatem Polski na konferencję pokojową, biorąc całkowicie w swoje ręce obronę programu terytorialnego państwa polskiego, którego był twórcą.

Przed rozpoczęciem konferencji pokojowej – Dmowski żądał wysłania przez Gdańsk do Polski, znajdującej się we Francji, armii gen. Hallera. Żądaniu temu sprzeciwiła się kategorycznie Anglia, motywując swój opór obawą przed wywołaniem wojny polsko-niemieckiej. Również wiele trudności ze strony Anglii musiał pokonać Dmowski, kiedy chodziło o niedopuszczenie do interwencji mocarstw w walce z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej.

Terytorialny program Dmowskiego nie został w całości przyjęty przez konferencję pokojową. W traktacie wersalskim, który w imieniu Polski, Dmowski podpisał, postanowienia, dotyczące naszej granicy zachodniej znacznie odbiegają od żądań Dmowskiego. Niemniej jednak Jego zasadnicze dążenie zjednoczenia wszystkich zaborów, powrotu Śląska, i oparcia państwa polskiego o Bałtyk zostało osiągnięte. Polska zdobyła dostateczną podstawę terytorialną, do tego, aby nie tylko się ostać, ale dalszym wysiłkiem dźwignąć się do roli i stanowiska mocarstwa. Sprawa polska została rozwiązana i państwo polskie odbudowane.

Pod koniec roku 1919., Dmowski ciężko zaniemógł. Musiał opuścić Paryż i udać się na kurację do Algieru. Do kraju powrócił dopiero w roku 1920., przez długi jednak czas nie mógł jeszcze odzyskać nadszarpniętego wytężoną pracą zdrowia.

W roku 1920., podczas inwazji bolszewickiej Dmowski należał do Rady Obrony Państwa, w roku zaś 1923. przez czas krótki był ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Witosa.

Po przewrocie majowym, w roku 1926. Dmowski znowu wrócił do czynnego życia politycznego i założył Obóz Wielkiej Polski. Równocześnie opublikował szereg dzieł, w których sformował zasady polityki narodowej i dał świetną analizę świata powojennego. Jego działalność pisarska lat ostatnich stanowi niezmiernie ważny rozdział w historii rozwoju polskiej myśli politycznej i wspaniałe świadectwo potęgi jego umysłu. W zmienionych warunkach powojennych, w chaosie wikłających się nieustannie stosunków, w ogniu olbrzymich przemian, zachodzących w świecie naszej cywilizacji, potrafił On wskazać narodowi swojemu jasną i pewną drogę. Temu należy przypisać, że myśli Jego i wskazania, coraz bardziej stają się własnością powszechną.

Roman Dmowski należy do liczby największych postaci w naszych dziejach. Jego geniusz polityczny jest zjawiskiem tym bardziej zdumiewającym, że pojawił się w okresie największego zmierzchu naszej myśli politycznej.

Bóg, przygotowując wskrzeszenie Polski, posłał Jej męża, który okazał się na miarę potrzeb i nie tylko położył niespożyte zasługi w dziele odbudowania państwa, ale wytknął narodowi drogi dalszego jego rozwoju i rozkwitu.

Czołem Wielkiej Polsce!

Related Posts